Recenzja albumu Lany Del Rey "Born To Die"

1. Born To Die

2. Off To The Races

3. Blue Jeans

4. Video Games

5. Diet Mountain Dew

6. National Anthem

7. Dark Paradise

8. Radio

9. Carmen

10. Million Dollar Man

11. Summertime Sadness

12. This Is What Makes Us Girls

Elizabeth Grant, znana lepiej jako Lana Del Rey, swoim singlem "Video Games" i teledyskiem do niego zakręconym zachwyciła słuchaczy. Po jakimś czasie od wydania tego singla na tę amerykańską wokalistkę spadła lawina krytyki, głównie z powodu "kłamstewek" na temat jej biografii. Utaiła ona bowiem fakt, iż jest córką milionera oraz że wykupił on prawa autorskie do jednej z jej EP'ek. Niektórzy również krytykowali wokalistkę za jej silikonowe usta i sam wizerunek. Mimo wszystko jej nadchodząca płyta była najbardziej oczekiwaną w 2012 roku. Czy Lana potrafiła przeskoczyć wysoką poprzeczkę, którą sobie postawiła? Zobaczmy. 

"Born To Die" nie jest pierwszym albumem Lany. Wokalistka wcześniej już nagrała jakieś płyty, ale przeszły one bez echa. Tym razem jest inaczej. Wystarczyły dwa pierwsze single "Born To Die" oraz "Video Games", by zainteresować innych. Krążek ten zawiera na podstawowej wersji dwanaście utworów wyprodukowanych przez Emile Haynie'go (producenta, który wcześniej zajmował się głównie muzyką hip-hopową). Został wydany 31 stycznia 2012 roku przez wytwórnię Interscope.

Kompozycje na "Born To Die" są niezwykle tajemnicze, nastrojowe i przyjemne. Lana zabiera nas do jakiegoś lepszego miejsca, z którego nie mamy ochoty powracać. W "Blue Jeans" czaruje nas niskim głosem - to naprawdę godna uwagi kompozycja. Mocnym punktem na albumie jest dobrze wszystkim znane "Video Games", nie potrafię napisać niczego złego o tej piosence. Za perełkę na albumie uważam także "Carmen", w której wyczuwam jakiś smutek i tęsknotę. Na longplayu znajdziemy również hip-hopowe elementy, wystarczy posłuchać "Off To The Races", "Diet Mountain Dew" czy "National Anthem". Jednak większość piosenek jest według mnie, średnia, i nie warto się nad nimi rozwodzić. Ale przesłuchać nie zaszkodzi.

Tematyką większości utworów na krążku jest miłość, czyli temat według mnie już dawno wyczerpany i opisany na wszelkie możliwe sposoby. Niestety w tym przypadku teksty niczym nie zaskakują. Jednak intrygujący, niski głos 25-letniej Lany Del Rey potrafi zaczarować w trakcie słuchania.

Przyznam, że chyba za dużo oczekiwałam od tego albumu. Po naprawdę dobrych singlach miałam nadzieję na równie poprawną resztę albumu. Jednak już po pierwszym przesłuchaniu niczym mnie nie zaskoczył. Miałam wrażenie, że gdzieś już to słyszałam. Mimo wszystko muzyka na tej płycie to dobrze wyprodukowany pop z niezłym wokalem. Dobrze się tego słucha, piosenki są nastrojowe i wpadają w ucho, ale niestety szybko się nudzą. Sądzę, iż Lana Del Rey ma duży potencjał i jej kolejny album będzie o wiele lepszy. Mam nadzieję, że takowy się kiedyś pojawi, a jej zaprzeczenia dotyczące wydania kolejnego krążka nie okażą się prawdziwe.

Ocena: 6/10