Recenzja albumu Jamesa Blake'a "James Blake"

1. Unluck
2. The Wilhelm Scream
3. I Never Learnt To Share
4. Lindisfarne I
5. Lindisfarne II
6. Limit To Your Love
7. Give Me My Month
8. To Care (Like You)
9. Why Don't You Call Me
10. I Mind
11. Measurements


James Blake to młody wokalista, producent i autor tekstów pochodzący z Wysp Brytyjskich, który dał o sobie znać światu w marcu 2010 roku za sprawą EP-ki "The Bells Sketch". Później dołączyły do niej kolejne: "CMYK" (maj 2010) oraz "Klavierwerke" (wrzesień 2010). Każda z nich ukazywała brzmienie z pogranicza post-dubstepu i elektroniki. Jako że żadne z tych wydawnictw mnie specjalnie nie porwało (zdecydowanie za dużo eksperymentów), nadzieje pokładałam w debiutanckiej płycie. O dziwo, prezentuje ona zupełnie inne muzyczne rejony...

Pan Blake na swoim debiutanckim krążku zatytułowanym po prostu "James Blake" pragnie udowodnić, że elektronikę można przedstawić w nieco bardziej ambitniejszy sposób niż mogłoby się to komuś wydawać. Wokalista prawie całkowicie odszedł od dubstepowej stylistyki, którą zachwyciła się spora grupa słuchaczy i postanowił pobawić się elektroniką i dźwiękami fortepianu, pokazując się z bardziej songwriterskiej strony. Na próżno tutaj szukać wpadających w ucho, bujających bitów, z którymi elektronika jest w dużej mierze kojarzona. Krążek jest trudny w odbiorze, na początku ciężko się go słucha. Jednak później da się wyczuć jego niepowtarzalną atmosferę i eksperymenty z brzmieniem Blake'a już nie wydają się tak chaotyczne. Nad utworami roztacza się aura tajemniczości i surowości. Kompozycje są wyciszone, można by stwierdzić, że nawet za bardzo...

Przed premierą albumu Brytyjczyk wypuścił cover utworu Feist o tytule "Limit To Your Love", który według mnie wyrasta na najlepszy utwór na krążku. Od oryginału różni go to, że wokalista zrezygnował z powtarzających się partii fortepianu na rzecz nieoczywistych dźwięków, przez co wypada bardzo świeżo i oryginalnie. Z jednej strony ballada z dźwiękami fortepianu, z drugiej - wyciszony, nieco dubstepowy kawałek. Warto posłuchać. Wysoki poziom trzyma również "I Never Learnt To Share", w którym możemy posłuchać delikatnego wokalu Jamesa. W tle dobrzmiewają syntetyzatory, które powoli stają na pierwszym planie. Mocno elektroniczny podkład robi świetne wrażenie. "Lindisfarne I" i "Lindisfarne II" wypadają wręcz dziwacznie. W pierwszym utworze wokal Jamesa został poddany komputerowej obróbce, a podkład jest bardzo wyciszony - wręcz mdły i bez wyrazu. Zdecydowanie bardziej podoba mi się wyrazistsze "Lindisfarne II". Wypada pogodnie i znacznie bardziej melodyjnie. "Unluck" przykuwa uwagę pełnym intymności nastrojem, podobnie jest w "The Wilhelm Scream". Głębokie i zmieniające się z każdą sekundą dźwięki to niewątpliwy atut utworu "To Care (Like You)". Nostalgiczny, lekko chłodny klimat zapada w pamięć słuchacza. Słuchając "I Mind" na chwilę zapominam o dość monotonnej i przez to męczącej reszcie albumu. Utwór charakteryzuje się bardziej dynamiczną stylistyką.

Brakuje mi na tej płycie podobnych kawałków w stylu "Limit To Your Love" albo "I Never Learnt To Share". Muszę przyznać, że bardzo męczyło mnie przesłuchiwanie tego materiału. Głównie dlatego, że utwory są jak dla mnie zbyt mdłe i monotonne. Debiut Jamesa Blake'a nie powalił mnie na kolana, zastosowane przez wokalistę dźwiękowe zagrywki bardziej wywołały u mnie uczucie znużenia niż zaciekawienia. Jednak warto zaznaczyć, iż w Brytyjczyku drzemią spore pokłady muzycznej wrażliwości i ma pomysł na siebie. Jestem ciekawa, co przygotował na swoim kolejnym krążku.

Ocena: 6/10