Recenzja albumu Florence + The Machine "Ceremonials"

1. Only If For A Night

2. Shake It Out

3. What The Water Gave Me

4. Never Let Me Go

5. Breaking Down

6. Lover To Lover

7. No Light, No Light

8. Seven Devils

9. Heartlines

10. Spectrum

11. All This And Heaven Too

12. Leave My Body

Po dwóch latach przerwy na rynek muzyczny powraca Florence + The Machine z drugim krążkiem o tytule "Ceremonials". Płyta nagrywana była przez pięć tygodni w studiu Abbey Road w Londynie, a produkcją zajął się Paul Epworth. Florence Welch uznała: "Chcę nagrać drugą część 'Lungs'". Krążek został wydany 28 października nakładem wytwórni Island Records. Na płycie znajduje się dwanaście piosenek, a ich tematyka to miłość, tęsknota, bezradność, a nawet cierpienie.

Grupa powstała w 2007 roku, a w lipcu 2009 ukazał się ich debiutancki krążek. Muzykę zespołu można określić jako połączenie rocka alternatywnego, soulu, popu i folku. Na koncie mają zwycięstwo w konkursie "Mastercard British Album", statuetkę BRIT Award za "Najlepszy album 2009 roku", a także nagrodę w plebiscycie "Meteor Awards 2010" w kategorii "Najlepszy międzynarodowy zespół". W tym roku zespół nominowany był do 53. Nagród Grammy w kategorii Najlepszy Nowy Artysta.

Album otwiera bardzo dobry utwór zatytułowany "Only If For A Night". Wprowadza on nas we wspaniały nastrój, piosenka jest porywająca i żywiołowa. Spodobała mi się od pierwszego przesłuchania, to idealne rozpoczęcie albumu. "Shake It Out" jest również świetną pozycją, na którą warto zwrócić uwagę. Z początku spokojna, magiczna, jednak w refrenie jest już szybciej i energiczniej. Uważam, że to bardzo dobra piosenka na pierwszego singla. Trzecim utworem "What The Water Gave Me". To niezwykle zmysłowy utwór, z ogromnym potencjałem na osiągnięcie sukcesu. Głos Florence brzmi tu niesamowicie uwodzicielsko, co sprawia, że od tej piosenki można się uzależnić. Przy jej nagrywaniu wokalistka inspirowała się obrazem malarki Fridy Kahlo oraz  oraz śmiercią pisarki Virginii Woolf. "Never Let Me Go" jest pierwszą balladą na albumie, jednak nie przypadła mi ona specjalnie do gustu. Niczym nie zaskakuje, jest poprawnie zaśpiewana, z pianinem i chórkami. "Breaking Down" to jeden z moich ulubionych utworów na "Ceremonials". Co sprawiło, że tak bardzo mi się spodobał? Na pewno przez energiczność, która zaraża mnie z każdym przesłuchaniem oraz przez intrygujący głos Welch.

Czas na "Lover To Lover", czyli ciekawą piosenkę, w której wokalistka zachwyca swoimi możliwościami wokalnymi. W tle rozbrzmiewa pianino, które również przyczynia się to tego, że utwór jest tak dobry. Drugi singiel "No Light, No Light" robi niesamowite wrażenie, początek jest bardzo magiczny, później słyszymy bardzo energiczny refren, piosenka wprowadza w niesamowity nastrój i pozostawia w osłupieniu. Z każdym przesłuchaniem coraz bardziej urzeka. Przechodzimy do bardzo hipnotyzującego utworu "Seven Devils", od którego trudno się oderwać. Ma w sobie coś mrocznego i psychodelicznego. Ta piosenka, opowiadająca o siedmiu diabłach, zdecydowanie zasługuje na miano bardzo dobrej. W "Heartlines" słychać bębny i plemienne głosy, a w refrenie wokalistka ponownie zachwyca swoim głosem. Rewelacyjna piosenka. Z kolei "Spectrum" uważam za naprawdę dobry utwór. Smyczki, żywiołowy i energiczny refren, nutka romantyzmu dają świetny efekt. "All This And Heaven Too" jest niezwykle baśniowe i subtelne. Ostatnią piosenką zamykającą płytę jest "Leave My Body" - podniosła, niezwykle nastrojowa. Idealne zakończenie!

"Ceremonials" nie uwiodło mnie tak, jak to było w przypadku debiutanckiego "Lungs". Brakuje mi na tej płycie mroczności, tajemniczości i pewnej baśniowości. Album ten jest bardziej przystępny, piosenki szybko wpadają w ucho i tak samo szybko się nudzą. Są na podobnym poziomie, jednak niektóre trochę odstają. Zdecydowanie bardziej lubię pierwszą płytę, gdyż na tej nie znalazłam świeżości, na którą tak czekałam. Jest ambitna, ale bardziej przebojowa od swojej poprzedniczki.

Ocena: 6/10