Recenzja albumu Mariny And The Diamonds "Electra Heart"

1. Bubblegum Bitch

2. Primadonna

3. Lies

4. Homewrecker

5. Starring Role

6. The State Of Dreaming

7. Power & Control

8. Living Dead

9. Teen Idle

10. Valley Of The Dolls

11. Hypocrates

12. Fear And Loathing

Dzisiaj mowa o Marinie Lambrini Diamandis, znanej pod pseudonimem Marina & The Diamonds, która rozpoczęła swoją karierę w 2007 roku, wydając EP-kę, "Mermaid Vs. Sailo", a w 2010 roku zaprezentowała światu swój debiutancki krążek "The Family Jewels", utrzymany w indie-popowej stylistyce. Mimo, iż nie odniósł spektakularnego sukcesu, Marina zyskała zainteresowanie słuchaczy. Po dwóch latach przerwy powraca z nowym krążkiem - czas się mu przyjrzeć.

Drugi album Walijskiej piosenkarki greckiego pochodzenia o tytule "Electra Heart" był nagrywany według pewnej koncepcji. Główną rolę na tym krążku odgrywa fikcyjna primadonna - tytułowa Electra Heart. Za całość albumu odpowiada szereg producentów, a do współpracy Marina zaprosiła m.in. Dr. Luke'a, DJ Chuckie, Dipla oraz szwedzką grupę muzyczną Swedish House Mafia. Drugi solowy longplay wokalistki ukazał się na rynku 27 kwietnia 2012 roku dzięki wytwórni 679 Recordings przy współpracy z Atlantic Records.

Warto parę słów poświęcić na opowiedzenie o całej koncepcji albumu. Tematyka opiera się na pierwowzorze blondwłosej divy, która zagubiła się we własnej sławie i popularności oraz jest symbolem pustego i całkowicie zepsutego show-biznesu. Ponadto koncepcja albumu dotyczy fascynacji Mariny Stanami Zjednoczonymi i tego, jak łatwo tam wybić się nie będąc tak naprawdę nikim. Aby nadać wiarygodności całości, piosenkarka całkowicie zmieniła swój wygląd. Ścięła i zafarbowała włosy oraz zaczęła inaczej się ubierać. Pora sprawdzić, jak wygląda strona muzyczna...

W podstawowej wersji wydawnictwo trwa 47 minut i składa się z dwunastu utworów utrzymanych w stylistyce electro-popowej. Marina zrezygnowała z indie-popu, który raczej nie ukazałby całego pomysłu albumu. Stworzyła energiczne i przebojowe piosenki, które według niej idealnie pasowały do jej wyobrażenia. Można wyróżnić tutaj parę zasługujących na uwagę tracków: "Power & Control", "Living Dead", "The State Of Dreaming" czy znakomite "Lies". Podobnie, jak na debiucie, nie mogło tutaj zabraknąć warstwy lirycznej. Piosenkarka zadbała o nieco spokojniejsze numery, którymi są m.in. hipnotyzujące "Teen Idle", "Starring Role", "Valley Of The Dolls". Wyróżnione przeze mnie utwory uważam za przodujące na tym krążku - kiedyś na pewno do nich powrócę. Reszta tracków nie zachwyciła mnie, za dużo w nich elektroniki, która jest trochę przytłaczająca. Marina jest posiadaczką bardzo ciekawego głosu, co nie ulega wątpliwościom. Jednak w niektórych piosenkach jej zabawa wokalem, śpiewanie na różne sposoby przywołuje mi na myśl utwory Florence & The Machine. Teksty nie są za bardzo ambitne, pełno tu powtarzających się fraz, które mogą w pewnych momentach nużyć.

Nie jestem wielką fanką electro-popu, wolę go raczej w mniejszych ilościach niż na tej płycie. Myślę, że miłośnicy przebojowych i elektronicznych piosenek nie powinni narzekać po przesłuchaniu tej płyty, a fani indie-popowej Mariny mogą czuć się trochę pokrzywdzeni. Dużo tutaj potencjalnych hitów, dlatego wokalistka może spać spokojnie i oczekiwać nowych sukcesów. W nowych utworach można dosłyszeć się swoistej satyry na współczesne popowe wokalistki, co jest rzeczą bardzo ciekawą. Można posłuchać.

Ocena: 5/10