Recenzja albumu Maroon 5 "Overexposed"

1. One More Night

2. Payphone
3. Daylight
4. Lucky Strike
5. The Man Who Never Lied
6. Love Somebody
7. Ladykiller
8. Fortune Teller
9. Sad
10. Tickets
11. Doin' Dirt
12. Beautiful Goodbye

Zmianę brzmienia zespołu Maroon 5 można było już zauważyć przy okazji wydania ich singla "Moves Like Jagger", który okazał się niemałym hitem. Popowa piosenka nagrana wspólnie z Christiną Aguilerą dała nadzieję fanom zespołu na równie ciekawy nowy materiał. Najwyraźniej członków zespołu zachęcił ten sukces, gdyż wydali oni album, na którym nie ma już śladu po pop-rockowych klimatach, z których znana jest ta grupa.

Czwarty studyjny krążek Maroon 5 nosi tytuł "Overexposed" i miał premierę 26 czerwca 2012 roku. Został wydany nakładem wytwórni A&M/Octone. Okładka jest bardzo kolorowa i może przyciągnąć uwagę odbiorcy. Zainspirowana jest dokonaniami Pabla Picassa oraz współczesnych twórców kreskówek. Album w podstawowej wersji zawiera dwanaście piosenek, natomiast wersja deluxe wzbogacona jest o trzy dodatkowe tracki. W tej recenzji zajmę się oceną uboższej wersji płyty.

Zespół współpracował nad materiałem wraz z szeregiem producentów, wśród których można wymienić kilku: Max Martin, Ryan Tedder, Shellback, Benny Blanco. Pytanie, czy taka grupa gości pomogła Maroon 5 w stworzeniu wartego uwagi krążka? Sami członkowie opisali swoje dzieło jako najbardziej popowe w ich dorobku. Czas sprawdzić, co przygotował band.

Na "Overexposed" brak gitarowych elementów znanych z poprzednich wydawnictw. Dominuje tutaj pop, ale z domieszką muzyki dance, reggae i elektroniki. W większości piosenki są utrzymane w szybszym tempie, tylko dwa z nich to ballady. Na pierwszego singla wybrano piosenkę "Payphone", nagraną z gościnnym udziałem amerykańskiego rapera Wiz Khalify. Jest to chyba jeden z kilku momentów na płycie, które wyróżniają się nieco wyższym poziomem. Niestety już drugi singiel "One More Night" charakteryzuje się spadkiem jakości. W czasie przesłuchiwania krążka każdy utwór wydał mi się łudząco podobny do poprzedniego. Poza "Payphone", granym na fortepianie "Sad", "Doin' Dirt" i "The Man Who Never Lied" trudno mi wskazać jakikolwiek inny warty uwagi punkt na albumie. Trzecia wskazana piosenka to nawiązanie do dyskotekowych brzmień, ciekawie wykorzystano tutaj klawisze. Poza tym praktycznie nic nie wzbudziło mojego zainteresowania, tylko te cztery wymienione przeze mnie utwory wybijają się ponad pozostałą ósemkę.

Może warstwa tekstowa choć trochę uratuje ten krążek? Adam Levine śpiewa przede wszystkim o miłości. Jest mowa o rozstaniach i powrotach, złamanym sercu i nieodwzajemnionych uczuciach, czyli nic nowego i świeżego. Teksty nie są trudne do zapamiętania i już po drugim przesłuchaniu powtórzenie refrenu nie powinno sprawić większych trudności.

Ten album można sobie podarować i poświęcić te ponad czterdzieści minut na przesłuchanie czegoś bardziej wartościowego. Chłopaki z Maroon 5 skierowali swoje brzmienie w kierunku bardziej radiowym. Płyta jest rozrywkowa i wpadająca w ucho, ale po kilkakrotnym przesłuchaniu zaczyna po prostu irytować. Może i jest tu kilka potencjalnych hitów, lecz nikt raczej nie będzie o nich pamiętał za parę lat.

Ocena: 4/10