Recenzja albumu The Pretty Reckless "Light Me Up"

1. My Medicine
2. Since You're Gone
3. Make Me Wanna Die
4. Light Me Up
5. Just Tonight
6. Miss Nothing
7. Goin' Down
8. Nothing Left To Lose
9. Factory Girl
10. You



Amerykańska aktorka i modelka Taylor Momsen stała się rozpoznawalna dzięki swojej roli w bardzo popularnym serialu "Plotkara", gdzie grała Jenny Humphrey i dzięki któremu zdobyła rzesze fanów. W 2009 roku znacząco zmieniła swój wizerunek i postanowiła zrezygnować z aktorstwa. Zdecydowała, że pragnie poświęcić się muzyce i założyła zespół The Pretty Reckless. Siedemnastoletnia wówczas gwiazda zapowiadała, że będzie to grupa grająca ostrą muzykę. Jak w rzeczywistości to wygląda? Przyjrzyjmy się ich debiutanckiemu krążkowi.

W skład amerykańskiego zespołu wchodzi czterech członków: wspomniana już liderka i wokalistka Taylor Momsen, gitarzysta Ben Phillips, basista Mark Damon oraz Jamie Perkins grający na perkusji. "Light Me Up" to pierwsza płyta tej formacji i wydana została 27 sierpnia 2010 roku dzięki wytwórni Interscope. Materiał to tylko nieco ponad pół godziny słuchania, ale za to czas dobrze wykorzystany, w czasie którego jesteśmy raczeni rzetelną dawną muzyki. W standardowej edycji płyta zawiera dziesięć utworów, za to istnieją jeszcze wydania brytyjskie i japońskie, które wzbogacone są innymi trackami, ale także wersjami demo i akustycznymi. W tej recenzji zajmę się płytką w wersji podstawowej.

Jako największe inspiracje członkowie zespołu wymienili kilka legendarnych zespołów: The Beatles, Nirvana, Led Zeppelin, Soundgarden i The Who. Liderka grupy przyznała, że sama wzoruje się na Debbie Harry, Courtney Love oraz Cherrie Currie i Joan Jett, czyli wokalistkach grupy The Runaways. Debiutancka płyta The Pretty Reckless to ciekawy materiał, który można określić jako mieszankę alternatywnego rocka i post-grunge'u. W produkcji krążka zespołowi pomogli trzej producenci: Kato Khandwala, David Sonenberg i William Derella. To oni sprawili, że piosenki brzmią przystępnie i nie przytłoczą potencjalnego słuchacza. Pierwszy z nich wraz z Taylor Momsen oraz Benem Phillipsem zadbał o warstwę liryczną albumu. O czym właściwie on jest? W skrócie, utwory dotyczą różnych aspektów życia: miłości, religii, polityki, bólu, śmierci, a nawet rock and rolla.

Kto nie przepada za wulgarnym wizerunkiem Taylor Momsen, odrzucają go jej kontrowersyjne wypowiedzi i skandale z jej udziałem i nie zamierza zapoznawać się z "Light Me Up", ominie go kawał dobrego rockowego grania. Ja właśnie z podobnych powodów nie długo nie dawałam szansy temu zespołowi. Mimo całej otoczki wokół liderki zespołu, ich muzyka naprawdę jest godna uwagi. W skład ich krążka wchodzą piosenki, wśród których znajdziemy ostre, porządne granie, ale także coś spokojniejszego w postaci nieco wolniejszych utworów. Niektórym płytom trzeba dać kolejną szansę i przesłuchać drugi czy trzeci raz, by odkryć coś interesującego. "Light Me Up" jest przykładem takiej. Po pierwszym przesłuchaniu stwierdziłam, że to zwyczajny rockowy krążek. Jednak wsłuchując się coraz bardziej, odkrywałam wiele smaczków.

Na pierwszego singla promującego krążek zdecydowano się wybrać "Make Me Wanna Die" - moim zdaniem świetnie skomponowany utwór będący mieszanką alternatywnego rocka i grunge'u, który dobrze zapowiada resztę materiału. Taylor daje w nim popis swoich wokalnych możliwości. Kolejny singiel "Miss Nothing" może mniej ostry, ale również obrazujący brzmienie całości. Ostatnim singlem został kawałek "Just Tonight", który jest według mnie najgorszym z pozostałych. Nieco banalny, trochę nudnawy utwór, który ratuje głos Momsen. Mocne gitarowe brzmienia znajdziemy także w otwierającym krążek numerze "My Medicine", który jest jednym z moich faworytów. To typowy grungeo'wy track z ciekawą aranżacją. Podobny poziom prezentuje agresywne "Since You're Gone". Nieco słabsze od reszty są utwory "Factory Girl" i "Goin' Down". Nie ma w nich czegoś, co przykułoby większą uwagę.

W trakcie słuchania płyty nasuwa się jeden wniosek: Taylor jest posiadaczką świetnego, chropowatego głosu, który doskonale brzmi w ostrych numerach, ale i w balladach, gdzie nabiera pewnej subtelności (warto zaznaczyć, iż w trakcie sesji nagraniowych wokalistka miała dopiero 17 lat). No właśnie, ballady - jak one prezentują się na tle ostrzejszych numerów? Może i nie są zbyt oryginalne, raczej nieskomplikowane, ale przynajmniej z dobrymi tekstami jak w nastrojowym "Nothing Left To Lose". Romantyczne i delikatne "You" podoba mi się jeszcze bardziej, jak dla mnie świetna końcówka płyty. Mamy jeszcze jedną, nieco wolniejszą piosenkę, a mianowicie czwartą pozycję z płyty, czyli numer tytułowy. "Light Me Up" nie zawładnęło moim sercem, mam wrażenie, że kiedyś już coś podobnego słyszałam.

The Pretty Reckless stworzyli poprawny album, który wcale nie ma odkrywać nowych szlaków w grunge'owej muzyce, tylko jest świetnym materiałem nagranym pod wpływem inspiracji legendarnymi zespołami. Nic tu innowacyjnego, a poza tym to dopiero pierwsza płyta tej grupy, więc ich brzmienie może się jeszcze zmienić. Jak na razie całkiem dobrze zaczęli swą karierę i czekam na jeszcze lepszy materiał.

Ocena: 6/10