Recenzja albumu Hurts "Happiness"

1. Silver Lining
2. Wonderful Life
3. Blood, Tears & Gold
4. Sunday
5. Stay
6. Illuminated
7. Evelyn
8. Better Than Love
9. Devotion
10. Unspoken
11. The Water
     Verona

Pochodzący z Manchesteru synth popowy duet Hurts dał o sobie znać utworem "Wonderful Life" przywołującym na myśl lata osiemdziesiąte i nakręconym do niego niskobudżetowym amatorskim teledyskiem. Mnóstwo słuchaczy zainteresowało się ich muzyką, a na początku 2010 roku okrzyknięto ich nadzieją roku. Europa oszalała po wydaniu ich debiutanckiego krążka, który sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy na całym świecie - czy rzeczywiście jest się czym zachwycać?

Ich dzieło zwie się "Happiness" i zostało wydane 27 sierpnia 2010 nakładem wytwórni RCA. Muzycy cofnęli wskazówki zegara i nagrali muzykę nawiązującą do brzmień lat 80. Po wydaniu krążka zaczęły się porównania - że brzmią jak wczesne Depeche Mode, trochę jak Human League i stylizują się na Pet Shop Boys. Wokalista Theo Hutchcraft oraz klawiszowiec i gitarzysta Adam Anderson, czyli członkowie Hurts wymieszali stare brzmienia z popem i muzyką elektroniczną. Wspólnie z Markiem Stentem, czyli producentem odpowiedzialnym za sukcesy m.in. Björk, Muse, Goldfrapp, Spice Girls czy Erasure, oraz The Nexus i Josephem Crossem stworzyli jedenaście wpadających w ucho, ale niebanalnych numerów, które z pewnością zadowolą miłośników ambitnego popu. Na szczęście ich muzyka to świadome naśladownictwo wymienionych powyżej zespołów.

Chłopaki z Hurts zadbali o to, by ich album był dopracowany i dopieszczony w każdym najmniejszym szczególe. I to rzeczywiście im się udało. Bowiem słuchając "Happiness" nie można oprzeć się wrażeniu, że piosenki zostały skrupulatnie przygotowane i wyprodukowane. Wydawać by się mogło, że te utwory przez to stracą swoją naturalność, jednak tak nie jest - płyta ma swój klimat przyjemny dla ucha. Od samego początku piosenkom towarzyszy nostalgiczny nastrój, czasem lekko mroczny ("Illuminated"), innym razem podniosły ("Stay", "The Water"), czy melancholijny ("Unspoken"). Oprócz elektronicznych brzmień i tych nawiązujących do lat osiemdziesiątych, słychać także instrumenty smyczkowe, harmonijki, fortepian, saksofon. Nie jest to muzyka do zabawy - elektronika na albumie Hurts bynajmniej nie ma stworzyć dyskotekowego nastroju. Wręcz przeciwnie - dużo tu melancholii i patosu.

Kto do tej pory zna tylko dwa pierwsze single, czyli "Better Than Love" z fajnie brzmiącymi klawiszami i "Wonderful Life" z prostym, ale jakże efektownym refrenem: "Don't let go, never give up, it's such a wonderful life", powinien być usatysfakcjonowany resztą płyty. Oba utwory może i w pełni nie charakteryzują tej płyty, ale są fajną zachętą do zapoznania się z "Happiness". Dobrze wypada także "Silver Lining", przywołujące dokonania Depeche Mode, pogodne "Sunday", a także pomysłowe aranżacyjnie "Evelyn". Ostatni z wymienionych utworów jest bogaty w rozmaite dźwięki - począwszy od harmonijek, smyczków, na elektronice kończąc. Na podobną uwagę zasługuje doskonałe "Illuminated". Nie przekonują mnie zbyt mdłe "Blood, Tears & Gold" i "Devotion", gdzie Hurts wokalnie towarzyszy Kylie Minogue. Reszta jest niczego sobie i przesłuchanie pozostałych utworów może dać niemałą przyjemność. Hurts pisząc piosenki na debiutancki LP, skupiło się na tematyce miłosnej - opisywanej już chyba na wszelkie możliwe sposoby. I niestety nie odkrywają Ameryki, ale nie ma co narzekać, gdyż nawet miło się słucha tych smutnych historii.

Muzyka na "Happiness" jest na wysokim poziomie - piosenki potrafią zaskoczyć ciekawymi aranżacjami i nie nudzą się szybko. Całość może i nie powala na kolana, ale błędem byłoby odmówić jej uroku i fajnego klimatu. Mamy tu parę na długo zapadających w pamięci momentów. Hurts zaczerpnęli ze swoich inspiracji jak najlepsze pomysły, a od siebie dodali tyle, ile byli w stanie - moim zdaniem dali sporo. Płyta jest spójna i przywołuje wspomnienia tamtych czasów. Jestem ciekawa, co chłopaki pokażą przy następnej płycie.

Ocena: 7/10