Recenzja albumu Green Day "American Idiot"

1. American Idiot
2. Jesus Of Suburbia
  I. Jesus Of Suburbia
  II. City Of The Damned
  III. I Don't Care
  IV. Dearly Beloved
  V. Tales Of Another Broken Home
3. Holiday
4. Boulevard Of Broken Dreams
5. Are We The Waiting
6. St. Jimmy
7. Give Me Novacaine
8. She's A Rebel
9. Extraordinary Girl
10. Letterbomb
11. Wake Me Up When September Ends
12. Homecoming
I. The Death of St. Jimmy
II. East 12th St.
III. Nobody Likes You
IV. Rock and Roll Girlfriend
V. We're Coming Home Again
13. Whatsername

Kalifornijskiej grupy Green Day nie trzeba nikomu przedstawiać. Chłopaki grają już od 25 lat i cieszą się niesłabnącą popularnością. Ich dzieło "Warning" z 2000 roku, noszące w sobie elementy folku, było komercyjną porażką. W wyniku tego zespół postanowił zrobić sobie przerwę od muzyki. Po czterech latach muzycznej posuchy w 2004 roku światło dzienne ujrzał ich nowy album, który został uznany za ich najważniejsze dzieło. Dlaczego? Na to pytanie postaram się teraz odpowiedzieć. 

"American Idiot" - siódme studyjne dzieło chłopaków z Green Day miało swoją premierę 21 września 2004 roku i wydane zostało nakładem wytwórni Reprise Records. Jest to pierwsza płyta grupy o charakterze rock opery, a w trakcie jej nagrywania muzycy inspirowali się krążkiem "Tommy" The Who i kilkoma musicalami. Warto również zaznaczyć, iż jest to płyta koncepcyjna, ale dostrzec to można oczywiście w tekstach piosenek. Krążek "American Idiot" opisuje historię głównego bohatera imieniem Jezus z Przedmieścia, stworzonego przez Billiego Joe Armstronga. Każda piosenka to kolejny opis przeżyć bohatera - można powiedzieć, że teksty są jakby wyrwane z jego pamiętnika.

Płyta zawiera teksty piosenek z wydźwiękiem politycznym - już sama okładka, na której znajduje się dłoń ściskająca krwawiące serce o kształcie granatu, nie pozostawia złudzeń co do przesłania krążka. Teksty poświęcone są opowieściom o złej sytuacji w kraju za czasów prezydentury George'a Busha: "To nie jest dobry czas na nazywanie się Amerykaninem. Patriotyzm nigdy nie był dla mnie szczególnie ważny, ale w ciągu ostatnich dwóch lat wydarzyło się zbyt wiele złych rzeczy. W Iraku trwa wojna, którą rozpętano mydląc ludziom oczy kłamstwami, ale w naszym kraju również dzieje się wiele złego. Mamy prezydenta, dla którego jedynym celem prezydentury było wzbogacenie siebie i swoich przyjaciół." - wyznał Billie Joe Armstrong. Według muzyków album to rockowa opera o "alienacji i pozbawieniu złudzeń amerykańskich obywateli pod rządami administracji George'a W. Busha".

Nie ma tutaj wielkiej rewolucji jeżeli chodzi o brzmienie. To nadal melodyjny neo punk z domieszką rocka i popu, ale bardzo energiczny i podany z przystępny sposób. Słuchanie tego krążka może sprawić jakąś przyjemność (w porównaniu do "Dookie", które mogło wręcz zanudzić) i umilić czas. Prawie wszystkie numery spośród całej trzynastki utrzymane są w szybkim tempie. Jedynie cztery z nich to wolniejsze kompozycje. Produkcją materiału ponownie zajął się Rob Cavallo, gość odpowiedzialny za sukcesy dwóch krążków Green Day" "Dookie" oraz "Insomniac".

Ciekawy zabieg można dostrzec, patrząc na samą tracklistę. Dwa utwory to rozbudowane kompozycje, w których wyodrębnić można poszczególne części. I tak, na przykład "Jesus Of Suburbia" trwa ponad 9 minut, ale słuchając tego utworu tak naprawdę nie czuje się jakiegoś znużenia - muzycy zręcznie połączyli każdą z pięciu różnych stylistycznie części w jedną, spójną całość. To samo mogę powiedzieć o "Homecoming". Słychać w nim wokale pozostałych członków zespołu, a cały utwór kończy się śpiewem chóru. Całość jest spójna i bardzo dobrze się tego słucha. Oba wymienione tracki można zaliczyć do jednych z lepszych na "American Idiot". Płytę otwiera tytułowy numer. Energiczne "American Idiot" ma chyba najbardziej zaangażowany politycznie tekst, jeśli chodzi o całość. Miłośnicy melodyjnych punk rockowych kawałków od Green Day niech koniecznie posłuchają także "She's A Rebel", "St. Jimmy" i "Holiday".

Zespół zdecydował się na małe eksperymenty z muzyką, a jednym z efektów jest utwór "Extraordinary Girl", w którym usłyszymy orientalne elementy (bębny i specyficzną grę gitary). Drugim wyróżniającym się momentem jest piąta pozycja z krążka, a mianowicie "Are We The Waiting". Nieco balladowy numer, ze śpiewem chóru w refrenie, o wręcz manifestacyjnym charakterze. Jednym z wolniejszych momentów jest "Boulevard Of Broken Dreams", które już od pierwszego przesłuchania urzekło mnie swoim klimatem. Podoba mi się w nim charakterystyczna gra gitar. Jeszcze spokojniejsze "Wake Me Up When September Ends" jest poświęcone zmarłemu ojcu Billiego. To poprawna, rockowa ballada, której można posłuchać, ale na dłuższą metę może się znudzić. Dobrze prezentuje się także "Give Me Novacaine", które rozpoczyna się delikatną grą akustycznej gitary i spokojnym śpiewem Billiego. Refren przynosi przyspieszenie tempa, głównie za sprawą mocnej gry gitar.

"American Idiot" nie przyniósł wielkich zmian w muzyce zespołu, ale widać, że grupa zrobiła krok do przodu - utwory są przemyślane i bardziej dojrzałe. Muzycy zdecydowali się nagrać utwory poświęcone trudnej sytuacji w kraju, co ostatecznie przyniosło udany efekt. Na pewno warto pochwalić chłopaków za różnorodność tego krążka. W warstwie muzycznej można dostrzec ciekawe elementy, które urozmaicają całość. Nie trudno oprzeć się wrażeniu, że jest to jeden z lepszych krążków Green Day - a może i najlepszy?

Ocena: 8/10