Recenzja albumu Black Eyed Peas "Elephunk"

1. Hands Up
2. Labor Day (It's A Holiday)
3. Let's Get Retarded
4. Hey Mama
5. Shut Up
6. Smells Like Funk
7. Latin Girls
8. Sexy
9. Fly Away
10. The Boogie That Be
11. The Apl Song
12. Anxiety
13. Where Is The Love?
14. Let's Get It Started

Amerykańskiej grupy Black Eyed Peas chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Rozpoczęła ona swoją działalność w Los Angeles w 1992 roku (jeszcze jako Atban Klann), początkowo występowała jako Atban Klann i dwukrotnie zmieniała swój skład. Przez dłuższy czas zespół reprezentował brzmienie będące mieszanką hip hopu, rapu, funku i popu, a ich dwa ostatnie krążki to zabawa z elektroniką i muzyką klubową. Do dnia dzisiejszego formacja wylansowała sporo hitowych singli. Dzisiaj przyjrzę się albumowi, na którym po raz pierwszy wokalnie udzielała się Fergie, oraz który okazał się przełomowy w ich karierze.

Wydany nakładem Interscope Records w 2003 roku album "Elephunk" to zbiór czternastu wyprodukowanych z rozmachem utworów. Głównym producentem omawianych dzisiaj piosenek jest will.i.am - to on obok Rona Faira i apl.de.apa odpowiada za podkład muzyczny i warstwę liryczną krążka. Dzięki nim zespół zaczął być kojarzony z taką stylistyką jak mieszanka rapu i R&B.

Dwa poprzednie krążki były w całości hip-hopowe, a na "Elephunk" członkowie grupy postanowili wymieszać takie klimaty z popem, funkiem i dancehallem. Mam sentyment do dawnego Black Eyed Peas i po prostu dobrze mi się słucha tych piosenek. Są lekkie, niewymuszone i dobrze wyprodukowane. Miło do nich powrócić, podczas gdy aktualnie will.i.am za bardzo eksperymentuje z elektroniką, co nie wychodzi ani jemu, ani BEP na dobre. Większość utworów na tej płycie naprawdę mi się podoba, Black Eyed Peas przygotowali kawałki szybkie i przebojowe, ze średnim tempem i nieco wolniejsze. W przypadku każdego z nich mamy do czynienia ze wpadającym w ucho refrenem i bogatym podkładem. Krążek jako tako nie posiada słabych momentów. Wszystko jest tu przemyślane, niesamowicie przyjemne dla ucha i szalenie pozytywne. Warto oczywiście zaznaczyć, że jest to muzyka stworzona z myślą o zabawie i miłym spędzeniu czasu.

Na pierwszy singiel wybrano "Where Is The Love?", które było strzałem w dziesiątkę. Utwór ma antywojenne przesłanie, porusza problematykę, która jest jak najbardziej aktualna w dzisiejszych czasach. Grupa śpiewa o wszechobecnej nienawiści, wojnach, konfliktach, terroryzmie i oczywiście braku miłości. Track został nagrany wspólnie z Justinem Timberlake'em. Osiągnął ogromny sukces i zdobył dwie Nagrody Grammy (w kategoriach "Record of the Year" i "Best Rap / Sung Collaboration"). Po tylu latach nadal słucha jej się znakomicie. Na drugi utwór promujący wybrano "Shut Up". Kawałek będący połączeniem rhythm and bluesa, popu i hip-hopu okazał się kolejnym dobrym posunięciem. Jest on utrzymany w umiarkowanym tempie, posiada powtarzane frazy, szybko wpada w ucho i pozostaje w pamięci na długo. Takie hity mało kto już nagrywa, a szkoda. Inne single to funkowe "Let's Get It Started" i "Hey Mama" z pierwiastkiem dancehallu. Oba bardzo dobrze mi się kojarzą i nadal są dla mnie świeże. Funkowe klimaty znajdziemy jeszcze w utworze "Smells Like Funk", a "Hands Up" to ciekawa dawka hip-hopu.

Rhythm and bluesowe "The Apl Song" jest utrzymane w nieco wolniejszym tempie i jest to według mnie perełka na tym albumie. Podoba mi się ten specyficzny klimat, szkoda, że całość trwa tylko trzy minuty. Chłopakom świetnie udało się wymieszać rap z rockiem, czego efektem jest energiczny track "Anxiety", w którym Black Eyed Peas wokalnie partnerują członkowie z grupy Papa Roach. Otrzymujemy świeży, ciekawy utwór, w którym amerykański zespół prezentuje się słuchaczom po raz kolejny z innej strony. Na "Elephunk" znajdziemy również odwołania w stronę latynoskich brzmień. Dowodem na to jest piosenka "Latin Girls". Siłą albumu są nie tylko energetyczne i przebojowe melodie, ale również świetny głos Fergie, który jest idealnym ubarwieniem większości kompozycji. W "Fly Away" wokalnie dominuje Fergie i jest to naprawdę godny uwagi track. Jej głos zmienia się w różnych momentach piosenki - raz jest delikatny, a później zdecydowany. W "Labor Day (It's A Holiday)" bardzo podoba mi się podkład. Pozostałe "The Boogie That Be" i "Sexy" może i trochę gubią się pośród wymienionych utworów, to mimo wszystko nie zaszkodzi dać im szansy.

"Elephunk" to kopalnia hitów i po prostu dobra muzyka. Jest bardzo różnorodnie i energicznie. Jak dla mnie to najlepsze czasy Black Eyed Peas w ich karierze, łącznie z kolejnym, utrzymanym w podobnym klimacie krążkiem "Monkey Business". Grupa ukształtowała własny, charakterystyczny styl, który niestety w późniejszych latach uległ zmianie. Warto jednak powrócić do starych hitów i sięgnąć po ten album.

Ocena: 7/10