Recenzja albumu Fergie "The Dutchess"

1. Fergalicious
2. Clumsy
3. All That I Got (The Make Up Song)
4. London Bridge
5. Pedestal
6. Voodoo Doll
7. Glamorous
8. Here I Come
9. Velvet
10. Big Girls Don't Cry
11. Mary Jane Shoes
12. Losing My Ground
13. Finally

Fergie swoją osobą naprawdę wiele wniosła do zespołu Black Eyed Peas, gdyż odkąd w 2003 roku dołączyła do tej formacji, zaczęła ona osiągać niemałe sukcesy. Piosenkarka podbiła serca słuchaczy nie tylko swoją charyzmą, ale i świetnym wokalem. Po wydaniu dwóch świetnie przyjętych krążków "Elephant" i "Monkey Business" ta amerykańska wokalistka najwyraźniej postanowiła odpocząć od chłopaków i zaprezentować światu własne wydawnictwo. Czy Fergie pokazała nim, że ma własny pomysł na siebie?

Wydane nakładem wytwórni will.i.am Music Group w 2006 roku solowe dzieło Amerykanki zwie się "The Dutchess". Kto pomagał piosenkarce w trakcie prac nad tym longplayem? Oprócz kolegi z BEP, will.i.ama, Fergie zaprosiła do współpracy m.in. takich producentów jak Polow da Don, John Legend, Printz Board czy Keith Harris. Efektem ich pracy jest bardziej niż poprawny materiał, który powinien zadowolić nawet osoby nieprzepadające za twórczością Black Eyed Peas.

Album został nagrany zgodnie z ówczesnymi trendami w muzyce i w momencie jego premiery prezentował nowoczesne brzmienia. Znajdziemy tutaj pokaźne pokłady popu, ale także dance, rhythm and blues, hip-hop oraz pierwiastek rocka. To nieco inna bajka niż brzmienie znane z twórczości Black Eyed Peas. Pojawiają się co prawda podobne patenty, ale zostały wykorzystane w nie za dużych ilościach. Mamy tutaj i szybkie, taneczne kawałki, utwory z nieco wolniejszym tempem i niemalże musicalowe ballady.

"The Dutchess" to krążek wypakowany po brzegi przebojowymi kawałkami, przy których nie sposób usiedzieć na miejscu. Mimo że od jego wydania minęło już kilka lat, to nadal brzmi świeżo i nadaje się na niejedną imprezę. Piosenki charakteryzują się wpadającymi w ucho refrenami i przyjemnymi melodiami. Piosenki nie są wymuszone, słychać, że śpiewanie Fergie sprawia niemałą przyjemność i świetnie sprawdza się w każdym utworze. Amerykanka jest posiadaczką mocnego i intrygującego głosu, który dobrze brzmi praktycznie w każdym gatunku. Warto zaznaczyć, że płyta jest skierowana w stronę masowych słuchaczy, których głównym źródłem słuchania muzyki są radiowe odbiorniki. Tak więc nie znajdziemy na "The Dutchess" skomplikowanych, bardzo ambitnych i wymagających kompozycji, to po prostu dobre, szybko wpadające w ucho popowe pozycje.

Praktycznie z każdą piosenką zawartą na tym albumie wiążę dobre wspomnienia. Pierwszym singlem został utwór "London Bridge", który sprawdził się znakomicie. Jego sukces przyczynił się do świetnego przyjęcia przez słuchaczy całej płyty. To utwór utrzymany w hip-hopowej, rhythm and bluesowej i tanecznej stylistyce, charakteryzujący się świeżością i naturalnością. Zawierające elektroniczne elementy "Fergalicious" to uzależniający track, w którym niezwykle podoba mi się zabawa głosem Fergie. Całość momentami przypomina mi utwór Black Eyed Peas "My Humps". "Glamorous" nagrane wraz z Ludacrisem to bardzo dobra kompozycja zawierająca w sobie hip-hop i R&B. Wyróżniającym się utworem na tle pozostałej dwunastki jest "Mary Jane Shoes" zawierającym pierwiastek reggae i ska. Pod koniec utwór nabiera rozpędu i dochodzą gry gitar, dzięki czemu całość jest jeszcze ciekawsza. Zadziorne "Wake Up" brzmieniowo kieruje się w stronę rocka. Mogę ponadto polecić "Voodoo Doll" czy "Pedestal".

Na krążku znajdziemy też spokojniejsze utwory, a jednym z nich jest "Big Girls Don't Cry". To klasyczna ballada z akustycznym wstępem. "Losing My Ground" ma niepokojący nastrój i jest to utwór utrzymany w średnim tempie. Wokal Fergie przybiera niemal dramatyczną barwę. "Finally" to ballada idealnie nadająca się na musical. Ten popowy-soulowy utwór to popis wokalnych możliwości Fergie. Towarzyszy jej w niej grający na fortepianie John Legend. Niewymienione przeze mnie piosenki raczej nie przykuły zbytnio mojej uwagi i staram się je omijać.

Oprócz paru niewypałów płytę oceniam raczej pozytywnie. Miło czasem do niej wrócić i przypomnieć sobie dawne hity. Jednym z minusów "The Dutchess" jest moim zdaniem zbyt duża ilość piosenek, ograniczenie tej liczby z pewnością podwyższyłoby ocenę albumu. Longplay może i nie jest szalenie oryginalny, to jednak warto się z nim zapoznać, choćby z ciekawości.

Ocena: 6/10