Recenzja albumu Nightwish "Once"

1. Dark Chest Of Wonders
2. Wish I Had An Angel
3. Nemo
4. Planet Hell
5. Creek Mary's Blood
6. The Siren
7. Dead Gardens
8. Romanticide
9. Ghost Love Score
10. Kuolema Tekee Taiteilijan
11. Higher Than Hope
12. White Night Fantasy
13. Live To Tell The Tale

Pewnie zdążyliście już zauważyć, że jestem bardzo otwarta na przeróżne gatunki muzyczne. Moim zdaniem niemal w każdym z nich można znaleźć coś interesującego i zachwycającego. Miałam do czynienia już chyba z każdym oprócz symfonicznego metalu, do którego jakoś nie mogłam się przekonać. Po wielu namowach różnych osób postanowiłam w końcu sięgnąć po muzykę zespołu Nightwish, który reprezentuje właśnie takie brzmienie. Jednak nie zaczęłam od początku ich twórczości, ale od środka. Dzisiaj mowa nie o pierwszym, ale o ostatnim nagranym z Tarją Turunen, albumie tej grupy.

Moja przygoda z Nightwish rozpoczęła się od przesłuchania ich piątego albumu, a mianowicie "Once". Wydany w 2004 roku krążek zaraz po premierze cieszył się ogromnym zainteresowaniem, w niedługim czasie zyskał status podwójnej platyny w Finlandii, platyny w Niemczech, złota m.in. w Szwajcarii... Jeszcze wiele sukcesów można by przytoczyć, ale to nie jest tutaj istotne. Naprawdę często bywa tak, że najlepiej promowane produkty mają w rzeczywistości niewielką wartość artystyczną, jednak tutaj jest inaczej. Warto zaznaczyć, iż sukcesy komercyjne w tym przypadku przesądzają o muzyce, która znajduje się na "Once".

Pierwsze odsłuchy "Once" nie należały do najłatwiejszych. Poznawanie kolejnych piosenek sprawiało mi niemałą trudność. Miałam już zrezygnować, ale jak to ja, postanowiłam dać albumowi kolejną szansę. Opłaciło się, gdyż w końcu poczułam magię tej muzyki i dostrzegłam to, co przedtem mi umknęło. Można powiedzieć, że niemal każdy z utworów mną zawładnął i nie mogłam się od nich uwolnić. Myślę, że właśnie po tym poznaje się niezwykłe albumy. Na początku sprawiają słuchaczowi niemałą trudność, ale z biegiem czasu odkrywa się ich geniusz. Wystarczy się otworzyć na trudne i nieprzystępne z pozoru kompozycje, by odkryć ich prawdziwą głębię. Ale dość ogólników, przejdźmy do konkretów. Przyjrzyjmy się samym utworom.

Brzmienie na "Once" jest dość zróżnicowane, wydaje mi się nieco bogatsze w porównaniu z poprzednim krążkiem, czyli "Century Child". Jest trochę nowych dźwięków, które nie znajdowały się przynajmniej na ostatnim albumie. Muzycznie bardziej wyeksponowane są klawisze, gitary i perkusja nadal stanowią tło dla niesamowitego głosu Tarji. W trakcie sesji nagraniowych zespół postanowił zaprosić do współpracy Londyn Symphony Orchestra, która towarzyszy im w kilku utworach. Pierwszym singlem został melodyjny utwór "Nemo", który wzbudził w większości słuchaczach mieszane uczucia. Moim zdaniem to jeden z gorszych utworów z tego krążka, jest zdecydowanie zbyt łagodny i zbyt dopasowany do radiowych słuchaczy. Mimo to nie jest kompletną porażką, podoba mi się w nim połączenie wolniejszych zwrotek z ostrzejszym refrenem. Utwór "Dark Chest Of Wonders" rozpoczyna się szeptem Tarji, a kolejne momenty są dynamicznie i porywające. Rewelacyjna orkiestra, riffy gitarowe, zabawy z klawiszami, powalający wokal... Wszystko tutaj jest na swoim miejscu i świetnie ze sobą współgra. Nie ma tu miejsca na nudę, gdyż kawałek jest bardzo energetyczny i stanowi doskonałe otwarcie całej płyty. Na "Dark Chest Of Wonders" warto zwrócić uwagę.

Prawdziwą perełką jest dziesięciominutowy utwór "Ghost Love Score", który ma nieco operowy charakter i którego magię można odkryć dopiero po kilkukrotnym przesłuchaniu. Mimo swojej długości nie nudzi, tylko z każdą kolejną sekundą może jedynie bardziej zachwycić. Występują zmiany tempa, świetne partie chóru i akrobacje wokalne Tarji. Jedno pozostaje bez zmian - wzbudzający zachwyt klimat. Kawałek zasługuje na miano epickiego, stoi na czele jeśli chodzi o album "Once". Idealnie nadawałby się na zakończenie całej płyty, niestety po nim występuje jeszcze jeden utwór. Jest nim "Higher Than Hope". Zaczyna się spokojnie i subtelnie. Refren jest nieco bardziej podniosły i zawiera udane partie gitar, które wpływają na emocjonalność całego kawałka.

Uwagę przykuwa również ballada "Creek Mary's Blood", utwór przesycony indiańskimi motywami. Napięcie stopniowane jest powoli, przez cały czas utworowi towarzyszy aura tajemniczości. Nie przeszkadza fakt, że kompozycja trwa ponad osiem minut. Pod koniec usłyszymy przemowę Indianina z krwi i kości, Johna Two-Hawks'a. Fani ballad spod znaku Nightwish powinni sięgnąć po "Kuolema Tekke Taiteilijan", spokojny utwór zaśpiewany w języku fińskim, ojczystym języku członków zespołu. Aranżacja została tutaj ograniczona do minimum, na pierwszy plan zdecydowanie wybija się przepiękny głos Tarji. Udany numer, choć ja wolę od niego choćby "Dead Gardens" czy "White Night Fantasy".

Spadek formy następuje w "Wish I Had An Angel" - nie żeby był to utwór strasznie słaby, ale wypada blado na tle reszty. Podoba mi się w nim połączenie wokalu Tarji z wokalem Marco, to bardzo udane rozwiązanie. Jednak przyczepić się można do pewnego chaosu, który w nim panuje. Jest to zdecydowanie najbardziej komercyjna piosenka na płycie. Niektórym ta kompozycja przypomina dokonania zespołu Rammstein. Potencjał nie został wykorzystany w "The Siren" - początek bardzo mi się podoba, ale później jakby zespołowi zabrakło pomysłu na wykończenie utworu. Niemniej jednak utwór całkiem mi się podoba.

Nightwish popełnili niezwykle dopieszczony i dopracowany krążek, niemal każda kompozycja wyróżnia się czymś innym i stanowi bogactwo różnorodnych dźwięków. Taki właśnie jest ten album - różnorodony i zaskakujący. Znajdziemy na nim żywe i dynamiczne utwory, które porażają energią, ale i wolniejsze kompozycje wprowadzające chwile wytchnienia. Każdy powinien znaleźć na nim coś dla siebie, nie tylko fani  Nightwish. "Once" jest niemal idealnym dziełem, przyczepić się można do tego że jest nieco komercyjny i niektóre piosenki są zbyt "ugładzone", co ujmuje muzyce polotu.

Ocena: 9/10

Przepraszam za tak długą przerwę na blogu i brak dodawania nowych recenzji. Ten zastój spowodowany był maturą, która na szczęście już mi się skończyła. Z całych sił teraz będę się starać nadrobić zaległości w recenzjach, gdyż mam mnóstwo pomysłów na nowe posty i mam nadzieję, że uda mi się was częściej nimi raczyć. Patrząc na ostatnią notkę, widzę, że nie zapomnieliście o mnie i informowaliście mnie na bieżąco o nowościach na swoich blogach. Dziękuję i przepraszam za to, że ich nie komentowałam - ale często do was zaglądałam i czytałam. Ale dość tych wypocin, idę szykować kolejnego posta, a was zapraszam do czytania powyższej recenzji. Pozdrawiam :*