Recenzja albumu Foster The People "Supermodel"

1. Are You What You Want To Be?
2. Ask Yourself
3. Coming Of Age
4. Nevermind
5. Pseudologia Fantastica
6. The Angelic Welcome Of Mr. Jones
7. Best Friend
8. A Beginner's Guide To Destroying The Moon
9. Goats In Trees
10. The Truth
11. Fire Escape


Wakacje 2011 roku minęły fanom indie popu pod znakiem chwytliwych melodii grupy Foster The People z ich pierwszej studyjnej płyty "Torches". Ten rok z pewnością należał do nich. Młodzi muzycy błyskawicznie podbili serca słuchaczy i zaczęto porównywać ich muzykę z brzmieniem takich zespołów jak MGMT, Empire Of The Sun czy Vampire Weekend. Po ogromnym sukcesie pierwszej płyty członkowie skupili się przede wszystkim na koncertowaniu, a o kolejnym wydawnictwie raczej nie było nic słychać. Lider grupy, Mark Foster, nie chcąc powielać brzmienia z debiutu, wyruszył w podróż po północnych krajach Afryki, Indiach oraz Bliskim Wschodzie w poszukiwaniu inspiracji. Na ile efektywne okazały się te wyprawy, możemy przekonać się przesłuchując wydany w marcu tego roku nowy album Foster The People.

Album "Supermodel" jest brzmieniowo zbliżony do debiutu grupy. Nadal mamy przyjemność obcować z wpadającymi w ucho, charakterystycznymi kawałkami, których ważnym elementem jest specyficzny głos wokalisty. Kalifornijczycy mają swój własny, szybko rozpoznawalny styl grania, za który pokochali ich słuchacze. Debiutanckie "Torches" było kopalnią hitów. Takie pozycje jak "Helena Beat", "Pumped Up Kicks" czy "Call It What You Want" (i wiele innych!) były często puszczane w stacjach radiowych i umilały czas szerokiemu gronu słuchaczy. Krążek naszpikowany był dużą ilością elektronicznych smaczków, z kolei na drugiej płycie dominuje brzmienie czystych instrumentów, które nadają utworom prostszego, jeszcze bardziej chwytliwego charakteru. Na "Supermodel" jest dużo bardziej różnorodnie, ale niestety często niespójnie. Szybsze kawałki momentami gryzą się z melodiami spokojniejszymi, przez co trudno oprzeć się wrażeniu, że zespół za bardzo chciał odświeżyć swoje brzmienie, sięgając po różne gatunki muzyczne.

Już pierwszy na liście utwór "Are You What You Want To Be?" ma spore szanse, by stać się przebojem. Z pewnością będzie świetnie sprawdzał się na koncertach, a to za sprawą chwytliwego, prostego do zaśpiewania refrenu i dynamicznego podkładu. Fajnym dopełnieniem całości są lekko etniczne dźwięki. Innymi kawałkami o sporej hitowości są singlowe "Coming Of Age" oraz "Best Friend". Pierwszy charakteryzuje się przyjemną melodią, która może przypominać nam o stylistyce z debiutu. To numer niezwykle wpadający w ucho, idealnie nadający się na wakacje. Podobne odczucia mam w stosunku do "Best Friend", w którym rytm nadaje funkująca gitara i instrumenty dęte. Chwilę oddechu zapewniają nam "Ask Yourself" oraz "Nevermind" - oba tracki dzięki swojej łagodnej melodii są bardzo przyjemne dla uszu, ale nie stanowią (przynajmniej dla mnie) żadnego zaskoczenia. Większą ciekawostką może być eksperymentalne "Pseudologia Fantastica", w którym zespół przypomniał sobie o syntezatorach, występujących tutaj w towarzystwie gitar. Dzięki temu utwór stał się bardziej przestrzenny i ciekawy.

"A Beginner's Guide To Destroying The Moon" rozpoczyna się mocno elektronicznymi dźwiękami, które są zapowiedzią dość zróżnicowanego kawałka. Utwór posiada fajną energię, płynącą z gitarowej aranżacji i chórków. Bardzo podoba mi się tutaj wokal Marka Fostera, który przybiera momentami przyjemną, głęboką barwę. A zaraz po tym tracku następuje kolejna zmiana stylistyki za sprawą akustycznego "Goats In Trees". Co tu dużo mówić - to prosta, oparta na gitarze ballada, która niestety nie zapada w pamięć. Lepiej prezentuje się "The Truth" przywołujące na myśl muzykę Empire Of The Sun. Fajne wokale i urzekający klimat to atuty tego kawałka. Spokojne, liryczne "Fire Escape" jest przeznaczone dla wrażliwszej części odbiorców, a wieńczące całość "Tabloid Super Junkie" proponuje różne ciekawe dźwięki, jednak nie ma w tym utworze nic, co pozwoliłoby mi na dłuższe zatrzymanie się przy nim.

Nowy album Foster The People na pewno jest prostszy w odbiorze niż "Torches". Mimo pewnych nawiązań do brzmienia z debiutu, album "Supermodel" proponuje inne rozwiązania i inny sposób grania, które jednak chwilami pozostawiają pewien niedosyt. Ciężko mi jednak stwierdzić, czy zespół dopadł syndrom drugiej płyty. Longplay bowiem posiada sporo plusów, których nie można pominąć. Myślę, że dopiero trzecia płyta formacji zweryfikuje, czy muzycy dalej mają jakiś pomysł na siebie.

Ocena: 6/10