Recenzja albumu The Dumplings "No Bad Days"

1. Słodko-słony cios
2. Everything Is A Circle
3. Technicolor Yawn
4. Man Pregnant
5. Waiting For The Summer
6. Betonowy las
7. Mewy
8. Freeze
9. Gelatine
10. Nie słucham
11. How Many Knives
12. Shameless

The Dumplings. Justyna Święs i Jakub Karaś. Niepozorny zabrzański duet, który narobił ostatnio sporo namieszania w polskim muzycznym światku. Ona - siedemnastolatka, miłośniczka kóz i klasycznych brzmień. On - rok starszy, fan basu, ceniący sobie w muzyce eksperymenty. Poznali się trzy lata temu na międzyszkolnym konkursie piosenki angielskiej. Złapali wspólny język i rozpoczęli wspólne nagrywanie, a swoje pierwsze piosenki wrzucili do sieci. Spotkały się z dość dużym zainteresowaniem, co zaowocowało pierwszymi występami. Szybko podpisali kontrakt z dużą wytwórnią i w cztery miesiące popełnili swój pierwszy krążek. Nieprawdopodobne? A jednak prawdziwe.

Ich debiutancka płyta powstawała pod czujnym okiem Bartka Szczęsnego, czyli członka duetu Rebeka. To pewnie za jego namową "No Bad Days" w większości raczy nas lekkimi sythpopowymi utworami, gdzieniegdzie dodatkowo urozmaiconymi gitarą czy perkusją. Niemalże każda z kompozycji cieszy nasze uszy zupełnie innym klimatem - raz mamy do czynienia z lekką, radosną melodią, innym razem zatapiamy się w nostalgicznych, działających na zmysły dźwiękach. Początkowo materiał nie wciągnął mnie za bardzo i wręcz odczuwałam lekkie znużenie jego zawartością. Jednak z biegiem czasu wpadło mi w ucho parę kawałków, aż w końcu uzależniłam się od całej płyty. Album jednak może wydawać się trochę niespójny, a to za sprawą nieprzemyślanego ułożenia piosenek. Jednak ten mały mankament nie powinien wpływać na odbiór całości. Bo ta zaskakuje swoją dojrzałością i brakiem zapychaczy. Aż boję się pomyśleć, co młodzi artyści pokażą na swoich kolejnych wydawnictwach. "No Bad Days" to album prawie w całości zaśpiewany po angielsku. Jedynie cztery z trzynastu pozycji mogą pochwalić się polskim tekstem.

Początek albumu jest niezwykle udany. Startujemy z polskojęzycznym "Słodko-słony cios", od którego ciężko się uwolnić. Podszyte synthpopowym podkładem rytmiczne zwrotki i chwytliwy refren bardzo fajnie wypadają w połączeniu z łagodnym wokalem Justyny. A ciekawy tekst prezentuje się niezwykle efektownie. Melancholijne "Everything Is A Circle" z wyeksponowanym basem i nienachalną perkusją przenosi nas w inną przestrzeń. Wyważona elektronika obok wyciszonego, ale pełnego emocji wokalu to na pewno główne atuty tego utworu. Jednym z bardziej przebojowych numerów na płycie jest "Technicolor Yawn" z lekko dyskotekowym, pulsującym podkładem, który wprawia słuchacza w pozytywny nastrój. Utwór jest jednak zdecydowanie za krótki. Czwarte na liście "Man Pregnant" dopiero niedawno zwróciło moją uwagę. To dość tajemnicza piosenka o nieco leniwym brzmieniu, której urok dostrzega się po pewnym czasie. Jednak to następujące po nim "Waiting For The Summer" bardziej mnie urzekło. Mamy tutaj do czynienia z nieco chłodnym brzmieniem, melancholią i tęsknotą w głosie oraz dużą dozą naturalności. To zdecydowanie najlepsza pozycja na płycie i jeden z lepszych utworów, które było dane mi posłuchać w ostatnim czasie. "Betonowy las" to powrót do bardziej żwawych klimatów, rytmika i tekst tego utworu sprawiają, że nie da się przy nim nie uśmiechnąć i potupać nóżką.

"Mewy" to z kolei fajny pulsujący kawałek, który jest kolejnym dowodem na to, że Justyna świetnie wypada w naszym ojczystym języku. Na następnej płycie fajnie byłoby usłyszeć teksty tylko i wyłącznie po polsku. "Freeze" pachnie mi twórczością Grimes (połamane dźwięki, ciekawe przeszkadzajki, hipnotyzująca partia wokalna) i naprawdę ciężko jest się od tego utworu uwolnić. "Gelatine" (mój kolejny ulubieniec) cechuje świdrująca elektronika i nutka nostalgii, którą bardzo sobie w tym gatunku cenię. Podoba mi się tutaj nawet mocno klubowa wstawka, bez której kawałek byłby mało wyrazisty. "Nie słucham" jest utworem, do którego mam dość obojętny stosunek. Nieco mdła aranżacja i leniwy wokal nie prezentują się najgorzej, ale na tej płycie znajdziemy znacznie ciekawsze momenty. W hipnotyzującym "How Many Knives" da się wyczuć inspirację duetu dubstepem. Bonusowe, mocno elektroniczne "Sunny Day" oraz duszne "Shameless" przywołują na myśl ostatnie dokonania Yeah Yeah Yeahs, również od strony wokalnej. Druga z pozycji od pierwszych do ostatnich sekund trzyma w napięciu, a duża w tym zasługa rozbudowanej, niespokojnej aranżacji, obok której ciężko przejść obojętnie.

The Dumplings to bardzo dobrze zapowiadająca się grupa. Na pewno w młodych muzykach drzemie olbrzymi potencjał, który, mam nadzieję, będzie w przyszłości w pełni wykorzystany. Pomimo debiutu, z którego można było wycisnąć dużo więcej, oceniam go bardzo pozytywnie i na pewno będę do niego wracać.

Ocena: 7/10