Recenzja albumu Hurts "Exile"

1. Exile
2. Miracle
3. Sandman
4. Blind
5. Only You
6. The Road
7. Cupid
8. Mercy
9. The Crow
10. Somebody To Die For
11. The Rope
12. Help

Duet Hurts zdobył bardzo dużą popularność za sprawą debiutanckiego krążka "Happiness", z którego pochodzą takie single jak "Wonderful Life", "Stay" czy "Sunday". Słuchacze zachwycili się melancholijnym brzmieniem grupy, więc nic dziwnego, że Hurts okrzyknięto jednym z najgorętszych debiutów ostatnich lat. Płyta sprzedała się znakomicie, a po jakimś czasie muzycy usunęli się w cień i nie było o nich za wiele słychać. Jednak początkiem marca tego roku wypuścili swoje drugie dzieło. Swoim fanom kazali czekać na swój nowy album aż trzy lata. Czy było warto?

W podstawowej wersji "Exile" zawiera dwanaście świeżutkich kawałków dających w sumie prawie godzinną muzyczną rozrywkę. Na "Exile" muzycy konsekwentnie rozwijają swój styl. Brzmienie nie jest już tak jednostajne jak na debiucie. Mnóstwo tu smaczków, ciekawych elementów, które urozmaicają melodie. To nadal elektronika i synthpop, ale podane w jeszcze bardziej przykuwający uwagę sposób. Można przyczepić się jednak do utraty specyficznego klimatu, o którym muzycy gdzieś zapomnieli i za który tak bardzo polubiłam album "Happiness". Mimo wszystko cieszy fakt, iż członkowie grupy pragną muzycznego rozwoju i nie stworzyli kopii swojego debiutu. Ich nowe dzieło powinno zadowolić radiosłuchaczy i osoby o bardziej wyszukanym guście muzycznym. Każdy powinien znaleźć na "Exile" coś dla siebie.

Brzmienie na krążku jest zdecydowanie bardziej wyraziste i bogatsze, a to za sprawą bardziej wyeksponowanych elektrycznych gitar, basu i perkusji. Muzycy bardziej świadomie podeszli do tworzenia nowych utworów i krążek jest dojrzalszy. Co prawda pojawiają się nawiązania do pierwszej płyty zauważalne w takich utworach jak "Miracle" oraz "Somebody To Die For", ale zespół postanowił pobawić się dźwiękiem i w niektórych kompozycjach słychać inspiracje brzmieniem m.in. Depeche Mode. Ale o tym później. Zacznijmy od prezentacji typowych dla grupy melodyjnych perełek. Pierwszy singiel "Miracle" był strzałem w dziesiątkę. Jest mocny, szybki, przykuwa uwagę na dłużej i zachęca do zapoznania się z resztą materiału. Ma podobny schemat jak nagrania z pierwszej płyty - kto pokochał Hurts za "Happiness", na pewno pokocha ten numer. "Somebody To Die For" nie zapadło mi w pamięci, jak dla mnie krążek nie straciłby na swojej jakości gdyby tej kompozycji zabrakło.

Z resztą utworów strasznie mi się gryzie "Sandman" - refren jest w porządku, ale gwiżdżąca zwrotka mnie jakoś nie przekonuje. Całość wypada blado i bez wyrazu. To właśnie jeden z kawałków, który mam ochotę pominąć, słuchając "Exile". To typowy "zapychacz", nad którym można jeszcze było więcej popracować i w pewnym sensie ulepszyć. Numer otwierający, czyli tytułowe "Exile" każdemu powinno skojarzyć się z Depeche Mode. Rozpoczyna się melancholijnie, pierwsza zwrotka ma niepokojący klimat. Dalej jest już tylko lepiej, prawdziwie depeszowy refren zachwyca i hipnotyzuje. Niesamowicie podoba mi się połączenie gitarowych motywów z syntetyzatorami. Piosenka stanowi o sile tego albumu i jest dowodem na to, że grupa muzycznie dojrzała. "Cupid" poraża potęgą dźwięku. Wstęp jest nieco rockowy, przywołuje mi na myśl "Personal Jesus" z repertuaru DM. Chciałabym usłyszeć ten numer na żywo - jest zadziorny i dynamiczny, swoją energią rozbudzi i porwie niejednego słuchacza. Posiada tylko jedną wadę - jest zdecydowanie za krótki. "Mercy" to istny majstersztyk. Za każdym razem powala mnie na kolana. Od pierwszej sekundy do końca zachwyca swoim mrocznym klimatem i znakomicie wykorzystaną elektroniką. "The Road" rozpoczyna się niepozornie, ale całość naprawdę zasługuje na uwagę. Jest to chyba najcięższy track z tej płyty i trzeba poświęcić trochę czasu, by odkryć jego magię.

Materiałem na potencjalny radiowy przebój jest "The Rope", w którym Adam i Theo pobawili się elektroniką. Pulsujący bit i wpadający w ucho podkład stanowią o przebojowości tego kawałka - idealnie nadawałby się na niejedną imprezę w klubie. Przebojowości nie można odmówić również "Blind". Niesamowicie wpada w ucho i to bezdyskusyjnie świetny wybór na singiel. Całkiem udany, bardzo melodyjny numer, który przykuwa uwagę i powinien zadowolić przeciętnego słuchacza.

Znalazło się również miejsce dla spokojniejszych kompozycji, jak na przykład subtelnego i kameralnego "Help". Utwór można porównać do "The Water" z pierwszego albumu, głównie za sprawą pojawiającego się na końcu dziecięcego chóru. Przepiękne, wzruszające nagranie, w którym Elton John wsparł duet akompaniując na pianinie. Napięcie stopniowane jest powoli, kulminacja następuje w momencie cudownych dźwięków gitary. Można wyobrazić sobie lepsze zamknięcie albumu? Podobny charakter ma "The Crow", jednak podoba mi się bardziej od wcześniej wymienionego utworu. Delikatny, wręcz uwodzący wokal Theo i leniwa aranżacja czynią ten utwór idealnym na chłodne wieczory. Dla miłośników subtelnych ballad.

Hurts zdali bardzo trudny test drugiej płyty. "Exile" w niczym nie ustępuje debiutowi, jak dla mnie trzyma równy poziom, a nawet jest od niego nieco lepszy. Warto zwrócić na ten album uwagę, gdyż oferuje znacznie więcej niż jego poprzednik. Mamy do czynienia z powielaniem brzmienia z debiutu, ale znajdziemy tutaj również powiew świeżości i bogatsze aranżacje. Warto przyjrzeć się temu duetowi - ja życzę mu jak najlepiej i oczywiście wyczekuję kolejnego, oby jeszcze lepszego, krążka.

Ocena: 7/10