Recenzja albumu Avril Lavigne "Avril Lavigne"

1. Rock N Roll
2. Here's To Never Growing Up
3. 17
4. Bitchin' Summer
5. Let Me Go
6. Give You What You Like
7. Bad Girl
8. Hello Kitty
9. You Ain't Seen Nothin' Yet
10. Sippin' On Sunshine
11. Hello Heartache
12. Falling Fast
13. Hush Hush

Kanadyjska wokalistka Avril Lavigne rozpoczęła swoją karierę zbuntowanym krążkiem "Let Go", którym kupiła sobie serca milionów nastolatek. Na następnym, "Under My Skin", ukazała swoje serce i zaserwowała słuchaczom bardzo osobiste piosenki. Trzeba przyznać, że początek miała całkiem niezły. Jednak na trzeciej płycie coś zaczęło się psuć. Niemalże popowe "The Best Damn Thing" było wymuszone i zawierało przesłodzone kawałki. Na szczęście parę ballad (np. "Innocence" czy "When You're Gone") w pewnym stopniu ratowało ten materiał. Na kolejnym, zatytułowanym "Goodbye Lullaby" Avril rozprawiła się z trudnym okresem swojego życia (rozwodem) i zaprezentowała łagodniejsze oblicze. Niestety krążek nie jest przepełniony poruszającymi balladami będącymi dowodem na to, że Lavigne na dobre porzuciła wizerunek zbuntowanej nastolatki. Bowiem wśród spokojniejszych kawałków znalazły się i takie, które nawiązują do poprzedniej płyty - energiczne i wpadające w ucho. Jednak i te, i te wypadły niezwykle blado i ciężko było się nie przyczepić do ich niskiego poziomu. W tym roku Kanadyjka wypuściła nowy krążek - zobaczmy, co na nim znajdziemy...

Nazwanie płyty swoim nazwiskiem lub pseudonimem od zawsze w pewnym sensie do czegoś zobowiązywało. Niektórzy artyści nagle dojrzewali i zmieniali stylistykę swoich piosenek. Lecz niestety nie tym razem. Na "Avril Lavigne" nie mamy żadnych zmian dotyczących brzmienia. To nadal pop-rock, z dużym naciskiem na ten pierwszy gatunek. Na początku trzeba zaznaczyć, że muzyka wokalistki zawsze była przeznaczona dla młodzieży i nikt nigdy nie traktował jej w kategoriach czysto artystycznych. Płyty Avril miały nam po prostu umilić czas i dostarczyć rozrywki. Ponadto pani Lavigne nie jest posiadaczką jakiegoś spektakularnego wokalu. W niektórych utworach potrafi brzmieć ładnie, w innych niestety przybiera on wręcz irytującego kolorytu. W trakcie prac nad piątym studyjnym krążkiem Avril zaprosiła do współpracy producentów, którzy pomogli jej stworzyć materiał przystępny, wpadający w ucho, nadający się do posłuchania w trakcie sprzątania czy podróży samochodem. Nie wymaga on specjalnego skupienia ze strony słuchacza. Jest to po prostu krążek całkowicie w stylu Avril, w końcu nie ma chyba powodu, dla którego musiałaby rezygnować z takiego brzmienia, skoro świetnie się w takim odnajduje i znajduje on wiele zwolenników.

Na początek otrzymujemy dwa pop-rockowe, pozytywne kawałki, które mają nam dostarczyć przede wszystkim zabawy. Mowa o "Rock N Roll" oraz "Here's To Never Growing Up". Pierwszy z nich na pewno będzie świetnie się sprawdzał podczas koncertów, głównie dzięki chóralnemu refrenowi. Drugi jest dowodem na to, że Kanadyjka najwyraźniej nie ma zamiaru na razie stawać się poważną artystką. W podobnej stylistyce utrzymany jest kolejny utwór, skoczne "17". Jak na moje ucho to zbyt przesłodzony numer, w dodatku z irytującym wokalem Avril w refrenie. Typowy zapychacz. Po raz pierwszy Avril zdecydowała się umieścić na swojej płycie duety z innymi artystami (tutaj mamy takie dwa). Pierwszym z nich jest utwór nagrany z Marylinem Mansonem. Chyba każdy doznał dużego zaskoczenia, gdy dowiedział się o współpracy Kanadyjki z tym muzykiem. Owocem tej kolaboracji jest "Bad Girl" - dynamiczna, mocno gitarowa pozycja, w której wykorzystano patenty znane z twórczości Mansona. Można przyczepić się tutaj do niepotrzebnie użytej elektroniki i nieco chaotycznej całości. Jest to jednak coś nowego w muzyce Avril i ogólnie mogę ocenić ten numer na plus. W drugim duecie pojawia się obecny mąż Avril, Chad Kroeger. "Let Me Go" to całkiem przyjemna, pop rockowa ballada. Jednak na dłuższą metę utwór staje się zbyt banalny i nie chce się do niego wracać.

"Falling Fast" to ładna ballada, w której uwagę przykuwa delikatny wokal Avril. Dobrze prezentuje się również bardzo uczuciowe "Hush Hush", które wybrano jako utwór zamykający płytę. "Give You What You Like" to mój faworyt. Nie sądziłam, że Kanadyjka nagra kiedyś coś tak dobrego. A jednak. Otrzymaliśmy bardzo emocjonalną kompozycję, w której jej wokal brzmi po prostu pięknie. To subtelny a zarazem bardzo intrygujący utwór, który wyrasta na najlepszą pozycję na krążku. Poza tymi kawałkami nic mnie więcej do siebie nie przekonało. Reszta to średniaki, idealnie nadające się na radiowy przebój. Mamy tutaj przebojowe, ale nieco irytujące "Hello Heartache", typowo wakacyjne, nieco akustyczne "Bitchin' Summer", od słonecznego "Sippin' On Sunshine" bije pozytywna energia, a skoczne "You Ain't Seen Nothin' Yet" po kilkukrotnym przesłuchaniu zaczyna odrzucać. "Hello Kitty" to chyba najgorsza piosenka w karierze pani Lavigne. W tym koszmarnym utworze wykorzystano tandetny klubowy bit i zmodyfikowano wokalistce głos. Efekt tego jest taki, że utworu po prostu nie sa się słuchać i kompletnie nie pasuje do stylistyki, w której do tej pory obracała się Avril.

Reasumując, album jest trochę lepszy od swojego poprzednika. Avril raczej nie nagra już krążka na miarę "Under My Skin", ale przynajmniej potrafi wyciągać wnioski z nieudanych decyzji. Musi jeszcze popracować nad tym, by jej płyty były bardziej spójne. Bo co robi obok świetnego "Give You What You Like" taki koszmarek jak "Hello Kitty"? Miejmy nadzieję, że w przyszłości wokalistka będzie nagrywać dużo bardziej wartościową i dojrzalszą muzykę. Bo w końcu już niedługo stuknie jej trzydziestka i nie wiem, czy granie młodzieżowego pop rocka nadal będzie dobrym pomysłem.

Ocena: 6/10